Verslag deelname aan de Aanlegproef van de Grote Münsterlander Vereniging België
Een tijdje geleden stelde iemand me op de hondenschool de vraag of ik het niet zag zitten om met Charlie (Everitt v.’t Gina Florashof) deel te nemen aan de aanlegproef van de GMVB. Ik heb dan wel een Grote Münsterlander, maar ben niet actief in de jacht en weet er ook heel weinig van. Ik aarzel dus een beetje, maar verschillende mensen met kennis van zaken stellen me gerust dat het je hier geen voorkennis voor nodig hebt, dat het puur om aanleg gaat en dat de hond – en zijn neus uiteraard – eigenlijk zelf al het werk doet. Klinkt leuk denk ik! Ik overtuig mijn vader om zich ook in te schrijven met zijn hondje Harry (Chacki vom Polshof) en samen trekken we op 6 maart richting Zwalm.
De dag begint al vroeg, koud én toch zonnig. We vertrekken met dikke jassen maar het ziet ernaar uit dat we die niet lang zullen nodig hebben. Het is een goed uurtje rijden tot in Zwalm en we komen goed op tijd aan voor de start. Nog net genoeg tijd voor een ontbijtje in de auto. Stipt om 9 uur vertrekken we vanop onze privé-parkeerplek, want ja, door Corona is deze aanlegproef geen groepsaangelegenheid maar een wandeling langs de verschillende proeven. Alle deelnemers starten op hetzelfde moment vanop hun toegewezen startplaats, ieder richting een andere proef waardoor we elkaar niet hoeven tegen te komen en alles coronaproof kan verlopen.
Voor Charlie en mij is de eerste proef de verwaaiing van levend wild in het veld. De proef bevindt zich niet ver van onze startplaats dus we zijn er al snel. Van de keurmeesters krijgen we duidelijke instructies, ze leggen me goed uit wat ik wel en niet mag doen: laat de hond maar los, volg hem op het veld, niet te snel maar ook niet te langzaam, links of rechts als zij het zeggen en vooral de hond zo snel mogelijk aanlijnen en meenemen als hij het wild gevonden heeft. Dat laatste bleek later nog het moeilijkste gedeelte.
Charlie laat het zich geen twee keer zeggen als ik hem losmaak en het commando ‘zoek’ geef en loopt vrolijk het veld in. Het duurt niet zo lang voor hij de fazant gevonden heeft, en eens hij bij de kooi is doet hij z’n uiterste best om hem uit dat kooitje te krijgen. Het kost me enige moeite om hem ervan weg te krijgen. We wandelen een ander deel van het veld in waar we op zoek gaan naar de kwartel. Charlie lijkt zich echter vooral af te vragen wat die twee keurmeesters daar lopen te doen. ‘Waarom achtervolgen die ons zo langzaam?’ zie ik hem bijna denken. Hij loopt eens een rondje om hen heen en blaft er eens naar om dan te besluiten dat er vast wel iets interessanters in dat veld ligt en gaat weer op zoek. Na een poos ruikt en vindt hij de kwartel en is zijn volledige aandacht en focus op het diertje gericht.
Tevreden gaan we op wandel naar de volgende proef: het schot. Dit is een stukje wandelen en door enkele vermiste bordjes doen we er nog enkele honderden meters bij voor we de proef vinden. Ik laat Charlie los en hij loopt kwispelend het veld op. Een eerste schot wordt gelost en hij kijkt op, kijkt me wat vragend aan en komt op een drafje tot bij mij om te kijken wat er gebeurt. Bang lijkt hij alleszins niet. De keurmeester schiet een tweede maal en Charlie reageert ook deze keer kalm. Besluit van de keurmeester: schotvast.
De voor ons derde proef is de sleep van de eend. Charlie snuffelt gretig en heeft het spoor even beet, maar dan ineens ziet hij achter de weide Harry wandelen die net voor ons deze proef heeft gedaan. Even afgeleid dus, wat wil je als je beste vriend daar zonder jou wandelt. Hij heeft het spoor echter snel weer gevonden en loopt dan rechtstreeks verder naar de eend.
Even verderop gaan we het bos in voor het zweetspoor. Ook hier krijg ik weer een duidelijke uitleg en goede aanwijzingen van de keurmeesters. Charlie twijfelt even bij het aangebrachte ‘verwijsmateriaal’ maar vindt uiteindelijk steeds het juiste spoor terug. Voor ik het weet vindt hij de huid. Hij bekijkt het ding wat raar alsof hij niet goed weet of hij het nu mag opnemen, maar als ik hem beloon neemt hij het toch snel in z’n mond. Hij geeft de huid met tegenzin terug aan de keurmeester en als we achter hem aan terugwandelen probeert hij ze zelfs stiekem uit diens hand te trekken. Oeps, goed geprobeerd vriend maar we mogen ze niet houden.
Als laatste proef wacht nog de verwaaiing van dood wild in het bos op ons. We stappen tussen de bomen en struiken op zoek naar een konijn of een eend. Charlie heeft er plezier in maar lijkt nog niet echt te weten wat er van hem verwacht wordt. Tenminste, tot hij het konijn eenmaal gevonden heeft. Nu heeft hij het duidelijk begrepen want hij zoekt en vindt nu ook de eend in no time. En ja, ook bij deze proef kijkt hij wat zielig omdat hij geen van zijn vondsten mag houden.
Het is net na de middag als we terug bij onze startplaats aankomen. Onze eerste aanlegproef was een fijne, nieuwe belevenis voor ons allebei. Charlie genoot volop van alle geurtjes die hij mocht zoeken. We vertrokken zonder verwachtingen en kwamen thuis met een hoop nieuwe ervaringen en met deze conclusie: zijn neus werkt!
Shanna Cammaerts
